به گزارش پایگاه خبری نقدینه، اولین خدماتی که بانک‌ها به مؤسسات غیرمجاز می‌دهند در ارتباط با وجوهی است که مؤسسات از مشتریان دریافت و تجهیز می‌کنند و برای ارائه خدمات به مشتریان از مسیر سیستم بانکی، از آن استفاده می‌کنند؛ چراکه مؤسسات با اتاق پایاپای ارتباط ندارند و عملا از داشتن چک محروم هستند، ازاین‌رو برای کلیه امور بانکی که به چک مربوط می‌شود، نیازمند کمک بانک‌ها هستند و در حقیقت مشتریان مؤسسات غیرمجاز، خدمات خود را از شبکه بانکداری رسمی می‌گیرند.
مؤسسات غیرمجاز چک ندارند، بلکه از دستور پرداخت استفاده می‌کنند که خصوصیات چک را دارد، اما وصول این نیز از عهده مؤسسات غیرمجاز خارج است و طی توافقی که با برخی بانک‌ها انجام می‌دهند، زمینه را برای استفاده مشتریان از دستور پرداخت مهیا می‌کنند. استفاده از خدمات خودپرداز نیز توافق دیگری است که براساس آن، مشتریان مؤسسات غیرمجاز می‌توانند از دستگاه‌های خودپرداز برخی بانک‌ها که با مؤسسه مذکور توافق کرده‌اند، استفاده کنند.
این مسئله باعث رفع نیازهای جاری مشتریان و سپرده‌گذاران مؤسسه غیرمجاز می‌شود. جدای از قراردادهایی که بین مؤسسات و بانک‌ها بسته می‌شود و کارمزدهای نسبتا زیادی نصیب بانک‌ها می‌کند، مؤسسات غیرمجاز حدود ٢٠ درصد از نقدینگی جامعه را در خود جای داده‌اند و برخورداری از گردش مالی آنها در سیستم بانکی به دلیل تقویت منابع بانک از دلایلی است که موجب استقبال بانک‌ها برای همکاری با این مؤسسات می‌شود.
حتی بانک‌ها در شرایطی که کمبود منابع دارند، می‌توانند به جای گرفتن تسهیلات بین بانکی از دیگر بانک‌ها یا اضافه برداشت از بانک مرکزی که با سود ٣٤ درصد همراه است، تسهیلات کوتاه‌مدت روزانه یا هفتگی و ماهانه از این مؤسسات بگیرند. کلا ارتباط بانک‌ها و مؤسسات غیرمجاز به صرفه است و سودآوری خوبی دارد و چنانچه بانک‌ها با مؤسسات همکاری نکنند، عملا این مؤسسات متوقف می‌شوند.