به گزارش پایگاه خبری نقدینه- علی سنگینیان که اوایل سال جاری، در یکی از کمیسیون‌های مشورتی اتاق تهران، از افزایش موجودی انبار شرکت‌های بورسی ابراز نگرانی کرده بود، در این مورد توضیح داد: تصمیمات کلان اقتصادی و بحران‌هایی که به‌مرور در چند سال اخیر در زیر پوست اقتصاد در حال ریشه دواندن بودند، درنهایت به کاهش تقاضای کل انجامید. تبعات منفی رکود در طرف تقاضا از اوایل سال 92 کمابیش در ترازنامه شرکت‌ها نمود یافته بود، اما از سال 1393 به بعد، روند افزایشی آن بدون وقفه ادامه داشته و در گزارش‌های شش‌ماهه اخیر به اوج خود رسیده است.
وی ادامه داد: موجودی انبار صنایع بزرگ کشور به لحاظ ارزش بازار بر اساس آخرین گزارش‌های شش‌ماهه شرکت‌ها، این طور بوده که روند افزایشی موجود انبار در بیشتر صنایع بورسی حفظ شده است، به‌طوری‌که از انتهای سال 93 تاکنون، ارزش موجودی انبار صنایع بزرگ بورسی به‌طور متوسط 12 درصد رشد را تجربه کرده است.
رئیس کمیسیون بازار پول و سرمایه اتاق تهران در پاسخ به سوالی درباره عواملی که در افت تقاضا و در نتیجه کاهش فروش شرکت‌های بورسی نقش داشته است؟ هم به اقتصاد نیوزگفت: سیاست‌های کنترل نقدینگی دولت، کسری بودجه دولت و کاهش هزینه‌های عمرانی پیامد آن و عدم‌استطاعت دولت برای تسویه طلب بخش خصوصی و در نهایت کاهش توان تسهیلات‌دهی بانک‌ها به دلیل بحران مطالبات معوق، مانع از آن شده است که خون تازه‌ای به شریان صنایع کشور تزریق شود. از طرف دیگر، ابهامات موجود در برخی از صنایع و سیاست‌های کنترل قیمتی دولت، امکان تجهیز منابع، ولو داخلی را از آنها سلب کرده است. انتظارات گاه بی‌اساس در مورد کاهش چشمگیر قیمت‌ها پس از اجرای توافق هسته‌ای، در طرف تقاضا نیز در این میان مزید بر علت بوده است. همه این عوامل دست‌به‌دست هم داده‌اند تا چرخه نقدینگی در تولید و اقتصاد کشور مختل شود و صنایع بزرگ اعم از خودرو، فولاد، مس و معادن و پتروشیمی با بحران نقدینگی و فروش مواجه شوند.
وی در پاسخ به این سوال که در صورت بقای شرایط فعلی، زنگ خطر ورشکستگی چه صنایعی به صدا درمی‌آید؟، متذکر شد:تعیین زمان دقیق برای آستانه تحمل شرکت‌ها به تحلیل عمیق‌تری نیاز دارد، اما به جرات می‌توان بیان کرد که دپوی محصولات فروش‌نرفته برای صنایع خودرویی و فولادی وارد مرحله بحران شده است. به عنوان مثال موجودی انبار خودروسازان بیش از 100 هزار دستگاه برآورد شده که به معنای بلوکه شدن بخش عظیمی از سرمایه این شرکت‌هاست و با توجه به هزینه‌های مالی سرسام‌آور این صنعت، می‌تواند زنگ خطر جدی تلقی شود.