به گزارش پایگاه خبری نقدینه، یوجیـن وایت (Eugene White) محقق دانشگاه راتگرز آمریکا ضمن بررسی علت شکست بانکهای بزرگ آمریکا در بحـــران مالی جهان در ســــالهای 1933-1930 (The Great Depression) دریافت بانک هایی که سهام مدیریتی رد بنگاه های اقتصادی دارند و کنترل مناسبی روی سهامشان اعمال می کنند حاشیه سود بیشتری دارند و از ریسک ایمن تری برای ورشکستگی برخوردارند .
بگزارش بلومبرگ قوانین حاکم بر بازارهای پول ، سرمایه و ضوابط حاکم بر فعالیت بانکها در کشورهای مختلف براساس الگوی توسعه اقتصادی و درجه توسعهیافتگی اقتصاد تنظیم و عملیاتی میشود. اندازه و نیاز مالی پروژههای زیرساختی (Infrastructure Projects) و توانمندی بخشخصوصی تاثیر زیادی در انتخاب سیاستها و الگوی اقتصادی هر کشور دارد. قوانین بانکی کشورهای مختلف بسیار پویا و دینامیک بوده و تغییرات قابل ملاحظهای را در سیر تکاملی خود و در چارچوب فرآیند رشد اقتصادی کشورها در دهههای مختلف تجربه کرده است.
تحقیق یوجین وایت نشان می دهد ، بانک های مدرن امروزی رویکردی بیشتری به بنگاه های اقتصادی پیدا کرده اند که دلیل عمده آن عبارت است از : حصول اطمینان از اتمام بوقع پروژه های تولیدی ، کاهش ریسک معوق شدن مطالبات ، نظارت تنگاتنگ بر اعطای تسهیلات و فروش خدمات بانکی به تولید کنندگان ، تنوع منابع درآمدی و توزیع ریسک بانک
بر اساس نتایج این تحقیق بانک ها برای این که از امنیت بیشتری برخوردار باشند و در رونق اقتصاد کشور ها نقش آفرین شوند به طور مستقیم یا غیرمستقیم در بنگاههای اقتصــادی ســرمایهگذاری میکننــد.
یوجین وایت می گوید بانکهای بدون شرکتهای وابسته تولیدی و خدماتی چهار برابر بیشتر نسبت به بانکهایی که از طریق شرکتهای سرمایهگذاری یا بنگاهها در عملیات خرید و فروش اوراق بهادار (Securities) فعال بودهاند در معرض خطر قرار گرفتهاند.
به گفته دیگر، بانکهایی که شرکتهای وابسته داشتهاند به میزان قابل توجهی امنتر از بانکهایی هستند که شرکتهای وابسته ندارند.
دلیل دیگر امنیت بالا در بانک هایی که بنگاه های وابسته دارند این است که هرچه بیشتر یک بانک در شرکتی سهم داشته باشد به احتمال زیاد مشاوره مالی بهتری به بنگاه ها میدهد و به موفقیت آن شرکت و طرح هایش کمک میکند. در تحقیقی دیگر شواهد نشان میدهد، اگر یک بانک سهام مدیریتی در بنگاههای اقتصادی داشته باشد، میتواند حاشیه سود (Spread) بیشتری کسب کند و ترغیب می شود در عمل تسهیلات بیشتری به واحد های تولیدی بدهد. در کنار این موضوع، بانک با ریسک اعتباری کمتری مواجه خواهد بود.
تحقیقی دیگر نشان میدهد که مشارکت و مالکیت بانک در مدیریت بنگاه های وابسته خود، هم بانک و هم شرکتهای وابسته در حاشیه امنتری نسبت به بانکها یا شرکتهایی که وابسته به بانک نیستند قرار می گیرند و این مزیت قابل ملاحظهای در بنگاهداری بانکهاست.
پیمان سوم بازل ( استاندارد جهانی بانکداری برای کاهش ریسک بانک ها ) که شاخص های مهم ارزیابی سلامت بانکی را تعیین می کند ، حدود مشخصی برای سرمایهگذاری بانکها در شرکتها و بنگاههای اقتصادی پیشبینی نکرده است و مانعی برای آن در نظر نگرفته است.
در ایران چند بانک بزرگ خصوصی موضوع سرمایه گذاری بانک ها در بنگاه های اقتصادی را درک کرده و رویکرد جدیدی به این موضوع داشته اند اما بسیاری از بانک ها هنوز فرهنگ بنگاه داری را درک نکرده و از مشارکت در امور بنگاه ها خودداری می کنند.